از دهه چهل به بعد، با تاسیس نهادهایی چون «مرکز فرهنگ مردم» و «اداره فرهنگ عامه» نسلی از پژوهشگران پدید آمد که با جدیت شروع به ثبت و ضبط فرهنگ عامه زادگاه خود کردند. صادق همایونی از همان نسل است. عمدتا نقطه آغاز توجه این پژوهشگران میدانی به فرهنگ بومی، برنامه رادیویی انجوی شیرازی بوده. انجوی در آن برنامه از فولکلور ایران صحبت می کرد و شنوندگان برنامه را ترغیب می کرد تا ترانه های محلی، آیین ها، رسم هایشان را ضبط کرده و به دفتر رادیو ارسال کنند. این برنامه سعی داشت از هر شنونده علاقه مند به فرهنگ عامه یک محقق میدانی بسازد. صادق همایونی یکی از متقدمان پژوهش میدانی در زمینه تعزیه و فولکلور شیراز و جنوب ایران است. او و عنایت الله شهیدی دو کتاب مرجع درباره تعزیه در ایران منتشر کردند که تا امروز مهم ترین و کامل ترین منابع برای شناخت شبیه خوانی در ایران است. مطالعه صادق همایونی در ترانه های عامیانه شیراز و تعزیه گنجینه یی هستند که قطعا گذر زمان اهمیت آنها را بیشتر می کند. ایران از نیمه دوم دهه چهل در مسیر شتابان نوسازی قرار گرفت. محققانی که خودکار و دفتر به دست می گرفتند و در روستاها به ثبت و ضبط ترانه ها می پرداختند و یا نسخه های تعزیه را گردآوری می کردند، با جدیت در پی حفظ منابعی بودند که تندباد نوسازی به ارزش آنها افزوده و می افزاید. جدیت این محققان میدانی امروز نایاب است.