وقتی میان این همه نمایشنامه های تکراری و اغلب بی خاصیتی که روی صحنه می روند، متنی نوشته می شود و به اجرا درمی آید که حرفی دیگر، غیر از آنچه سایرین می زنند و شکلی دیگر در بازنمایی یک واقعه در نظر می گیرد، کمترین اتفاق برای نمایشی چنین، آن خواهد بود که زود جای خود را میان مخاطبان عام و خاص باز می کند و خوب دیده می شود، خوب. متاسفانه در چند سال اخیر زیاد شاهد نمایش هایی از این دست نبوده ایم. شمار اندک متن های غافلگیرکننده که اجازه پلک زدن یا نفس کشیدن به تماشاگر نمی دهد، نشان از سیری سقوطی (و نه صعودی) در وضعیت نمایشنامه نویسی کشور دارد اما از خوش شانسی، هنوز هستند تک وتوک نویسنده هایی که نوشته