فیلم تمام می شود. چراغ ها روشن می شود و می توانی خستگی، گیجی و بلاتکلیفی را در چهره های بینندگان که همه از دوستان و آشنایان فیلمساز شهیر و از افتخارات سینمای کشور و از مدعوین این جلسه نمایش خصوصی هستند، ببینی. پرسشی طبیعی در فضا موج می زند و پاسخ می طلبد. «فیلم چطور بود؟» پرسشی که به زبان نمی آید. اما آرام آرام پاسخ هایی از این سو و آن سو شنیده می شود: زیبایی تصویرهایش خیره کننده بود. از فلانی انتظار دیگری هم نمی شود داشت. خوب نفهمیدم، گمانم باید با فرهنگی که فیلم از آن می آید آشنایی داشت. باز فلانی طاقت ما را به کار گرفته است (به یک مفهوم مثبت. یعنی برای درک این فیلم باید زحمت کشید). این کارها را با یک بار دیدن نمی شود فهمید، باید دوباره دید. خوب نفهمیدم، اما تصویرهایش فوق العاده زیبا بود.