یک شب همزادش بیدارش کرد، صدایش مثل کشیده شدن آهن بر زمین بود، داد می کشید، اما جز وحید، کسی نمی شنیدش. از چشم های همزاد خون می بارید. هوار زد، «امشب کار را یکسره می کنیم.» و آن وقت وحید را کشان کشان برد تا آشپزخانه، تیزترین چاقوی خانه را داد دستش و غرید «باید بچه ها و زنت را سر ببری!» وحید ضجه زد «چرا؟» همزاد طوری فریاد زد که وحید لرزید.

وقتی رفتند بالای سر اعضای خانواده، همه خواب بودند؛ وحید ماتش برد به دخترک شش ماهه اش که توی خواب می خندید و به زنش که روی صورتش، پاره ای مهتاب افتاده بود؛ همزاد نعره زد «تمامش کن!» و ناگهان دست مرد را گرفت، به سرعت همراه چاقو بالابرد و با شتاب پایین آورد، اما نرسیده به گردن زن، وحید جهت چاقو را عوض کرد و آن را به شکم خودش کوبید، یک بار نه، دو بار نه، سه بار نه، 40 بار!