ایوان بونین (1953-1870) شاعر و نویسنده پرکار اهل روسیه و برنده جایزه نوبل سال 1933، چهره ای ا ست که در اقلیم ما، با وجود ایران دوستی اش و وجوه دیگری که برخی آثارش را به سنت ما وصل می کند، همچنان ناشناخته مانده است. مترجمان، مجموعه ای از اشعار، نقد شاعری اش، سخنرانی نوبل، زندگینامه و سالشمار زندگی اش را از زبان روسی ترجمه کرده اند و این کتاب به زودی به همت نشر مشکی به چاپ خواهد رسید.

گل های سرخ شیراز

بنال بلبل!

که عذاب می کشند

در خیمه های منقوش حساسه

بر مژگان مست الماس های درشت اشک

که سیمینه می سوزد

باغ را شبی ست

بسان باغ ارم

و ماه را دمی

استاده تا سحر

پریده رنگ و هوسناک

نگران نگاره های نقش بر دیوار

گویی که می نگرد

به حرمسرای پنهانی شاه نظر

دیوارها به سپیدی می زنند

ولی آنجا که نور می خندد

آسمانش سبز می سوزد و گرم

چون چشم های زبرجد مار

بخوان بلبل!

بخوان که عاشق را به رنج می خوانند

بخوان که گل ها خاموشند

بخوان که بخوانند

با عطرشان

با مهر

بخوان که داغشان بر چهر

تسلیم شکفتنشان است.

«1907- 1906»

البرز اسطوره ایرانی

خورشید

بر فراز یخچال های البرز می تابد

آنجا

مرگ است که می تازد

و الماس سیا ره ها جاری ست

مهی که روی شکافه های البرز می خزد

یارای فتح قله ندارد

آنجا

مرگ است که می تازد

و رب النوعی از آسمان

ره می برد به تاج زمین

میترا

که زمین دعاگوی نام مقدس اوست

نخستین آفتاب سپیده دمان دشت های فسرده است

که بی دریغ

با درفشان ردای زربفتش می تابد

و از فراز البرز می نگرد

به ایران

به سرچشمه ها و کویرها

به کوه ها.

«1905»