اخیرا در مصاحبه ای با یکی از مجله های وطنی، جمله ای را گفتم که شاید مناسب ترین ورودیه به یادداشت کوتاهم برای هفتادودوسالگی «ناصر تقوایی» باشد:

«در جامعه ای که «خود»بودن، هنر است، طبیعتا خیلی ها بی هنرند!»

این مثال، وقتی به نزدیکی های جامعه هنری ایران و به ویژه سینما که می رسد، رنگ و بوی دیگری می گیرد و نتیجه، هولناک تر هم می شود! از قدیم الایام شنیده بودیم که «هنر» تزکیه کننده نفس و به آرامش رساننده روح و روان هنرمند است، ولی در فضای به هم ریخته هنر و سینمای کشورمان – به هر دلیلی– از کوتاهی های فرهنگی و نبود خلوص هنری درهنرمند گرفته تا سیاست زدگی های فرهنگ سوز برخی متولیان فرهنگی،