چشم هایم را باز می کنم و چهره پریشان پارین برابرم است. شب نتوانسته بخوابد. من تا صبح هر از گاهی در خواب و بیداری صدای خالی شدن اسپری حشره کش را شنیده ام. پارین و همخانه هایش درگیر جنگ تمام عیار با حشره ها بوده اند و من بی خبر از همه جا با دهان نیمه باز روی کاناپه خواب بوده ام. صبح او برای امتحانی خانه را ترک می کند و من یکی، دو ساعت وقت دارم تا راهی «میلان» شوم. قدم زنان توجه ام جلب چهره ها و موها می شود که آشکارا نسبت به مقاصد قبلی ام تیره تر و آفتاب سوخته تر شده. به نظرم می رسد که مردم بلندتر و راحت تر حرف می زنند. از آن حریم سفت و سختی که آدم در «لندن» همه اش مواظب است حتی با یک نگاه عجیب