از هیجان برنامه امروز، ساعت شش صبح از خواب می پرم. تا جمع وجور کنم و آماده رفتن شوم، صاحبخانه صبحانه مفصلی آماده کرده و روی میز چیده. در این دو روز متوجه شده ام در امور خانه داری به طرز عجیبی دقیق و منظم است. سریع لقمه کوچکی می گیرم و از ترس از دست دادن قطار بیرون می دوم. در ایستگاه راه آهن از مهدی خداحافظی می کنم و سوار قطار می شوم. در قطار پیرمرد باوقاری برابرم نشسته. همزمان کتاب ها و بطری آبمان را از کیف درمی آوریم و روی میز کوچکی که بینمان است می گذاریم. در دلم تحسینش می کنم و یاد پدربزرگ خدابیامرزم می افتم که در هشتادوخرده ای سالگی داشت با پشتکار فراوان از مامانم زبان انگلیسی یاد می گرفت. بدبختانه خیلی خوابم می آید. بعد از نیم ساعت که پلک هایم را به زور باز نگه می دارم، مقاومتم ته می کشد و خوابم می برد.