«فردوسی در 329، بیش از 300سال پس از سقوط نهاوند، در دهی که آن را باژ خوانند از تبار دهقانان طوس، زاده شد. آن 300سال با درودها و نویدهای خوشی آغاز گشت که از بیابان های دوردست می رسید و بوی داد و دوستی و برابری و برادری می داد. اما آن بشارت دهندگان خوش آوا چون پیش آمدند، پیمان ها شکستند و پیام های خویش از یاد بردند، رنگ باختند و چون زاغ ساران بی آب ورنگ جامه فاتحان پوشیدند و هواداران پیشین خود را دشمنان مغلوب دانستند و آنان را با نگاهی حق به جانب نگریستند. همه راه ها بستند و همه درها را شکستند، و بی آن که راه دیگری بنمایند و دریچه تازه ای بگشایند، همه چیز مغلوبان را تباه و سزاوار نابودی دانستند