به چهره اش که نگاه می کردی، یاد مجاهدان صدر اسلام در خاطرت شکل می گرفت و هرچه درباره آنان شنیده و خوانده و می دانستی را در چهره نورانی او می دیدی. آن روزها، در کمیته مشترک- به اصطلاح ضدخرابکاری- وقتی با پاهای ورم کرده از ضربات پی درپی کابل و سر و صورت خون آلود از شکنجه گاه به سلول بازمی گشت، دل در سینه ات آهنگ ایستادن می کرد و با دلشوره از خود می پرسیدی؛ آیا زنده می ماند؟! خجالت می کشم که بگویم ولی از شما چه پنهان؛ خیلی هم دلم نمی خواست زنده بماند و آن همه شکنجه های سخت و طاقت فرسا را تحمل کند! می دانستم اگر برود، خدایش به کرامت می پذیرد و از آن سوی به زبان مومنی که در سوره آل یاسین آمده است؛