از زمانی که تمام راه های نوآوری در موسیقی ایرانی به موسیقی تلفیقی ختم شده، بیش از یک دهه می گذرد. در این مدت تقریبا همه کسانی که به خلاقیت در موسیقی ایرانی شهرت یافته اند، بارها راه تلفیق را در پیش گرفته اند. موسیقی تلفیقی را در سطوح و لایه های مختلفی می توان تعریف کرد که بخشی از آنها برخاسته از جلوه های بیرونی و ابزاری تلفیق است و بخشی دیگر حاصل آمیختگی های ساختاری و درونی. همنشین کردن سازهایی از فرهنگ های گوناگون را می توان نمونه نوع اول و گنجاندن فواصل و پرده های یک موسیقی در موسیقی دیگر را نمونه نوع دوم دانست. اگر نواختن قطعه هایی از موسیقی یک فرهنگ با سازهایی از فرهنگ دیگر را هم موسیقی