بدون شک می توان از «راجر واترز» به عنوان یکی از نوابغ قرن20 یاد کرد. شاهکارهایی که این موزیسین همراه با گروه «پینک فلوید» خلق کرده مطمئنا در دهه های آتی و شاید تا قرن ها بعد ماندگار هستند. خود من شخصا او را به عنوان آهنگسازی چیره دست می شناسم و گواه این گفته من آلبوم هایی است که در دهه 70میلادی با «پینک فلوید» ساخته است. بعد از the wall شاهد افت «راجر واترز» و «پینک فلوید» بودیم که خیلی ها این افت را حاصل خودشیفتگی بیش از حد «راجر واترز» می دانند چراکه Final Cut بیش از آنکه یک آلبوم گروهی باشد یک آلبوم شخصی به نظر می رسد. پس از جداشدن او از «پینک فلوید» او دو آلبوم روانه بازار موسیقی کرد که آلبوم های درخشانی اند و بیشتر مدیون استفاده هوشمندانه او از نوازنده های چیره دست همچون «اریک کلپتون» و «جف بک» هستند. بعد از انتشار این دو آلبوم چشمه خلاقیت «واترز» قدری خشکید و دیگر شاهد درخشش او در دنیای موسیقی نبودیم و هیچ یک از کارهایش دیگر شاخص نبودند اما اینها هیچ کدام نابغه بودن او را انکار نمی کنند چون از هیچ نابغه ای مخصوصا در عالم موسیقی نمی توان انتظار داشت همیشه شاهکار خلق کند. «واترز» در 10سال اخیر فعالیت های متعددی در زمینه اجرای زنده کنسرت داشته که آثار ماندگار خودش را در این کنسرت ها اجرا کرده و باید گفت ماشاءالله به نسبت سن و سالش بسیار سرحال است. او را صرفا نمی توان یک موزیسین دانست، او یک اندیشمند هم هست. شاید برای همین هم میزان خودشیفتگی او بالاست، چون بعید است که یک نفر این همه مستعد باشد و خودشیفته نشود. خیلی ها دلیل از هم پاشیده شدن «پینک فلوید» را همین خودشیفتگی او می دانند. با این همه، بسیار خوشحالم که در دوره ای زندگی می کنم که چنین موزیسین ها و نوابغ بزرگی همچون «واترز» نیز در آن نفس می کشند و فعالیت می کنند.