صبح شب نخوابیده، از میزبانمان تشکر و خداحافظی می کنیم و بیرون می زنیم. اتوبوس من قرار است ساعت یک ظهر حرکت کند. کمی زودتر می رسیم و بر پیاده رو منتظر می شویم. از نگاه و پوشش آدم هایی که یکی یکی می آیند و همان اطراف جمع می شوند، کم کم احساس می کنم ایران دارد اطرافم شکل می گیرد. وقتی دیرتر همه مان در اتوبوس نشسته ایم، بدل به جزیره ای ایرانی می شویم که راهش را به سوی ایران بزرگ تر می جوید. صندلی ام شبیه تخت خواب بیمارستان است: با اهرم ها و دکمه های مختلف، بخش های مختلفش حرکت می کند و تنظیم می شود. حدود 40ساعت قرار است حکم بیماری را داشته باشم که به حال نیمه خوابیده، تعاملش با دنیا از پنجره ای است