به روایت تاریخ؛ کوروش بزرگ برای شادی مردم همه قلمرو امپراتوری پارسی، ارزش بسیار قایل بود تا جایی که حتی خود را موظف می دانسته این شادی را برای مردمانش فارغ از هر نژاد و اعتقادی، ایجاد کند. جمله «بشود که دل ها شاد گردد» جمله معرف کوروش است که بارها در کتبیه های برجای مانده از کماندار آریاییان یافت می شود. بنا بر مفاد منشور بابل؛ از نظر کوروش، بازسازی پرستشگاه ها و خانه های ویران شده، آزادسازی بردگان و برانداختن قانون برده داری و نیز احترام به کرامت انسانی، تنها بهانه ای بود برای اینکه دل های مردمان شاد شود و خرسند. او در بند 22 این منشور؛ تاکید می کند: «مردم سروری را شادباش گفتند که به یاری او