مساله کهنه و دیرین رابطه ایران با امریکا ریسمانی است که چند گره کور دارد. یکی از این گره های کور مساله پرونده هسته یی ایران است که تجربه این چند سال نشان داده تحریم های منبعث شده از آن کاغذپاره نیست.آقای روحانی نمی تواند با یک سفر و یک مذاکره این گره را باز کند. با این حال معتقدم در سفر به نیویورک و سخنرانی بامداد چهارشنبه در نشست مجمع عمومی سازمان ملل رییس جمهور ایران اولین گام را مثبت و موثر برداشت. سخنان روحانی در عین صلح آمیز بودن همراه با عزت ملی بود و نکات خوبی مانند تاکید بر ائتلاف برای صلح و مدیریت اختلافات ایران و امریکا در یک چارچوب مشخص داشت. به اعتقاد من سخنان واقع بینانه رییس جمهور چهار ویژگی مهم را در خود داشت.1- او در تمامی مصاحبه ها و سخنرانی هایش مانند شب گذشته نشان داد دولت در چارچوب تدبیری عقلانی در مسیر تنش زدایی گام برمی دارد و این اتفاقی است که دقیقا در دولت های نهم و دهم برخلاف آن عمل می شد.2- آقای روحانی از ماه ها قبل از سفر به نیویورک کار و برنامه اش را با تمامی اجزای حکومت هماهنگ کرده بود. بنده معتقدم اظهارات تندروهای داخلی را نباید جدی گرفت. سخنان روحانی در چارچوبی بود که مبنای عملی را می توان برای آن متصور بود.توجه به تجربیات آقای خاتمی در سفر به نیویورک و طرح مساله گفت وگوی تمدن ها از آن جهت حائزاهمیت است که در نبود ایشان برخی از روشنفکران دینی دستگیر شدند اما این روزها شاهد آزادی تعدادی از زندانیان سیاسی هستیم این نکته به خوبی هماهنگی روحانی را با سایر اجزای حاکمیت نشان می دهد.3- در این سفر روحانی نماینده واقعی همه مردم ایران بود، این را از نامه 511 امضایی که توسط زندانیان، نویسنده ها و نمایندگان نهادهای مدنی نوشته شده بود هم می توان دریافت.4- خوش بینی ملت ایران در اظهارات روحانی بی پاسخ نماند و اظهارات او نشان داد تصور مردم ایران از رییس جمهور منتخب همراه با خوش خیالی و خامی نبوده است.

در پایان مایلم تاکید کنم سخنرانی رییس جمهوری ایران بدون طرح مسائل فرعی که هزینه های زیادی را به کشور تحمیل می کرد انجام شد و نشان داد ایران اهل صلح و مدیریت حل اختلافات است.