آیا استفاده از روانکاوی در تحلیل وقایع سیاسی، ما را دچار نوعی نادیده گرفتن و تقلیل گرایی نمی کند؟ رابطه روانکاوی و امر سیاسی تا اواسط قرن بیستم، خود را در تحلیل های کلاسیک از دولت به عنوان پدر نمادین و برداشت های فرویدی از اتفاقات سیاسی نشان می داد. ساده سازی وقایع سیاسی با مفاهیمی این چنینی عملااز تبیین پیچیده وقایع سیاسی ناتوان بود و این رابطه هم از سوی روانکاوان و هم از سوی جامعه شناسان و فیلسوفان سیاسی امری بی حاصل و بی ثمر محسوب می شد. اما از دهه 70 به بعد، روانکاوی «لاکانی» که خود را وفادار به ایده های اصلی فروید همچون «ناخودآگاه» می دانست، با بسط آرای او در سنت ساختارگرایی فرانسوی تاثیری