یادداشتی از آقای آرش خوشخو بر ضد «نوستالژی» خواندم و از این همه اعتماد به نفس و فتوا دادن مستبدانه شاخ درآوردم. ظاهرا به ایشان در این دوره و زمانه خیلی خوش می گذرد و دوست دارند فقط حال را دریابیم و هرگونه رجعت به گذشته و یادآوری حسرت بار اخلاقیات، خاطرات و آثار هنری دوران ماضی را نشانه یی از ابتذال و عقب ماندگی ذهنی و واپسگرایی می دانند. فکر می کنم از بر و بچه های مجله «گزارش فیلم» تنها آرش خان به چنین رشد فکری رسیده اند و up to date بودن خود را این طور به رخ می کشند. اما جسارتا همان قدر که آن حضرت اجل حق دارد شیوه و خط مشی زندگی اش را انتخاب کند و حالش را ببرد، متقابلاحق ندارد برای آدم ها و نسل هایی که در فضا و شرایط دیگری زندگی کرده اند و به اصولی پایبند بوده و هستند، تعیین تکلیف کند.