فیلمسازان هم نسل کمال تبریزی (آنانی که بعد از انقلاب وارد سینمای ایران شدند) و سینما را انقلابی و اسلامی یاد گرفتند، بعد از چندی که در کارشان به ثباتی رسیدند، سراغ ایجاد تنوع در کار خود و تجربه گرایی رفتند. بیش از آثار تبریزی این مورد را می توان در فیلم های ابراهیم حاتمی کیا مشاهده کرد: او که فرزند خلف سینمای جنگ بود، بعد از کسب جوایز متعدد و دستیابی به محبوبیت در عرصه سینمای دفاع مقدس، دوربین خود را از جبهه بیرون کشید، ابتدا به تبعات جنگ پرداخت و بعد از مدتی در فیلم های خود حتی از جنگ نگفت و اگر هم گفت بسیار اندک و در حاشیه. این میل به تنوع طلبی در سینما فعلادر او متوقف شده یا شاید به شکل بازگشت