«زندگی به دنبال سکته مغزی، هیچ گاه مثل قبل نمی شود.» این جمله گرچه مایوس کننده به نظر می رسد، اما مفهومش دست کشیدن از پیگیری های درمانی برای بازتوانی پس از سکته مغزی نیست. گرچه اظهار نظری واقع بینانه در پاسخ به این که آیا سکته های مغزی عوارض دائمی بر جای می گذارند یا خیر، مثبت است، اما منکر آن نمی شود که بیمار سکته مغزی به کمک بازتوانی می تواند عوارض ناشی از سکته مغزی را به حداقل ممکن برساند.

به بیان دیگر نسج مغز که در جریان سکته از بین می رود، زنده نمی شود، ولی مغز انسان قابلیت ایجاد راه ها و مسیرهای جدید در بین نورون های (یاخته های عصبی مغز) باقیمانده را دارد؛ یعنی ارتباط بین نورونی جدید شکل می گیرد و توازن جدیدی برای تداوم فعالیت های مغزی برقرار می شود.