سال های دهه 60، سال های پرتب وتاب دانشجویی من، سال های ممنوعیت ویدیو بود. همان سال هایی که در آن بسیاری از فیلم های روز دنیا را باید مخفیانه می دیدیم. در همان سال ها بود که یک شب با گروهی از دوستان قرار گذاشتیم تا مجموعه «دایی جان ناپلئون» را با هم تماشا کنیم. شبی که قرار بود تا صبح نخوابیم و بی وقفه آن را تماشا کنیم. شیپور که نواخته شد به یکباره به آن خانه پرهیاهو پا گذاشتیم و تا فردا همان جا ماندیم. در کنار «مش قاسم» و «اسدالله میرزا» و «سعید» و «دایی جان» و دیگر اهل خانه. سال ها از آن زمان که برای نخستین بار آن را از تلویزیون