اساسا اگر ادعا کنیم که رانندگی در خیابانهای ما به یک مبارزه گلادیاتوری شبیه است ادعای بیراهی نکرده ایم. گلادیاتورهایی که اکنون پشت فرمان این ماشینهای سرگردان در خیابان نشسته اند، بی وقفه می رانند، گاز می دهند، ترمز می کنند، پیچ می زنند، واپیچ می زنند، مارپیچ می روند، تیک آف می کنند، دستی می کشند، درجا بکسوات می کنند که چه؟ که زودتر از ترافیک فرار کنند. اساسا همین رانندگان عزیز شیرین زبان را وقتی تو خیابان و پارک و مغازه و صف نانوایی می بینی آنقدر دلنشین و خوشایندند که دلت می خواهد مثل بستنی بخوریشان اما وقتی پشت فرمان اتول می نشینند، دیگر آرام و قرار از وجودشان رخت برمی بندد و به موجودی تهاجمی و عجول و هول زده تبدیل می شوند که دلت نمی خواهد سر راهشان باشی یا کنارشان و مدام باید بپایی که سپرشان را به گلگیرت نچسبانند مبادا دردسری شود.