نقاشی قهوه خانه زبانی روان داشت. پرده هایی بزرگ که به روایت داستان های آشنا می پرداخت. نقاش با سادگی هر چه تمام تر فارغ از قواعد کلاسیک نقاشی به معنی آنچه از غرب می دانیم به نقش می پرداخت. موضوعاتی مذهبی، ملی و حماسی و گاهی بزمی، آداب و رسوم مناطق را می کشید.

پرده هایی که در تاریکی قهوه خانه ها با هیاهوی مردم کوچه و بازار که دمی در آن مکان ها می آساییدند کشیده می شد. راوی، داستان را نقل می کرد و نقاش در خلوت خود آن را نقش می زد. پرده آماده شده بر دیوار نصب می شد و نقال شروع به نقالی می کرد. پرده ای که چندین داستان را فارغ از هر گونه ریا، در دل خود جای می داد و اگر نقاش نوشتن می دانست اسامی را بر بالای شخصیت ها می نوشت. یا شعری در گوشه ای از پرده قلم می زد.