فیلم «تنهای تنهای تنها» را می توان شاخصه ای دانست برای آثاری که در طی سالهای اخیر و اساسا در همه دوران های سینمای ایران پس از انقلاب، نه از متن سینمای سفارشی برآمده و نه از بطن پولهای نفتی، بلکه از دل یک دغدغه شخصی و تلاش و مجاهدت ایمانی ناشی از روحیه یک فیلمساز مستعد مستقل بیرون تراویده است.

در این فیلم ما شاهد روایت، قصه، درد و البته «سینما» هستیم و همه اینها هم مماس با زندگی امروز مردم ایران تعریف می شود و البته نقطه عطفی اصلی و جدی و بستری سیاسی و ملی یعنی موضوع انرژی هسته ای هم مزید بر این موقعیت می گردد تا همه امکانات و تجهیزات لازم برای بیان یک روایت سینمایی ایرانی از دل یک موضوع