در سال 1932 پس از به قدرت رسیدن فاشیست ها در ایتالیا و روی کارآمدن حزب ناسیونال سوسیالیست کارگری آلمان (حزب نازی) به رهبری آدولف هیتلر، صدای شکل گیری نظامی توتالیتر و تمامیت خواه توسط نازیسم در اروپا به گوش می رسید. این صدا بیش از هر چیز، جیغ هولناک جنگ را نجوا می کرد. پیوند نظام های توتالیتر بعد از جنگ جهانی اول، اینشتین را بر آن داشت تا نسبت به خطر جنگ- که این بار شدیدتر از پیش احساس می شد- چاره ای بجوید. در آن سال ها اقلیتی از آزاداندیشان صلح طلب، به دنبال چاره جویی برای جذب افکار عمومی علیه جنگ و جنگ طلبی بودند؛ از جمله آلبرت اینشتین، برتراند راسل، رومن رولان، کارل فون اوسیتسکی و دیگران