دیروز بعد از 24 ماه تلاش و کوشش شبانه روزی، مهندسان و مدیران شهرداری تهران و قرارگاه خاتم الانبیا (به عنوان مجری طرح) یکی از بزرگ ترین و سنگین ترین طرح ها جهت ایجاد تسهیلات برای عبور و مرور آسان تر و سهل تر مردم تهران را آماده افتتاح کردند. قطعا این طرح هم مثل خیلی از طرح های دیگر موافقین و مخالفینی دارد و هر یک استدلال و دلایل و منطق خاص خود را دارند که در جای خود قابل استماع و دقت و مطالعه است. ولی آنچه مهم تر از این مخالفت ها یا موافقت ها خود را در این پروژه نشان می دهد اقدام شجاعانه و ریسک پذیر مدیران شهری برای کارهای بزرگ است. نگارنده این سطور به رغم رفاقت های قدیمی به خصوص همسنگری در دوران دفاع مقدس با آقای قالیباف، انتقاداتی هم به شیوه مدیریت او و دیدگاه های اجتماعی و سیاسی اش دارم. ولی با همه این اختلاف نظرها و اختلاف سلیقه ها انصاف نیست که اقدام جسورانه و شجاعانه مدیرانی را که دست به کارهای بزرگ با ریسک بالامی زنند قابل تقدیس ندانیم. آنچه مدت هاست به عنوان یک ضایعه دامن مدیران کشور را گرفته و از قبل این ضایعه کشور دچار خسران و زیان های جبران ناپذیری هم شده است فرار مدیران از ریسک های بالای مدیریتی، فرار از کارهای اساسی و زیربنایی و فرار از زیر بار پروژه های سنگین رفتن است و آنان در مجموع روحیه یی محافظه کارانه از نوع منفی پیدا کرده اند و تسلیم کارهای کوچک و فرعی و جزیی روزمره شده اند، در این میان اگر مدیری تمامی حواشی و مشکلات و دردسرهایی را که معمولادر کنار کارهای بزرگ وجود دارد به جان و دل بخرد و اقدامات بزرگ را در دستور کار خود قرار دهد، قابل تقدیس است و بابت ایجاد این فرهنگ از او باید تشکر کرد و من وظیفه خود می دانم که با همان ادبیات دوران جنگ بگویم برادر باقر متشکرم. برادران متشکرم.