«پرده خوانی» که معرف حضور هست، یک سنت نمایشی است اما وابسته به نقاشی. پرده خوان با یک چوبدست می ایستد مقابل پرده ای که صحنه ای از یک قصه مذهبی یا حماسی برآن نقاشی شده و با شور و حال برای خیل مشتاقان قصه تعریف می کند. روحیه آب و تاب دادن مختص نقال نیست و قبل تر نقاش هم در پروراندن ملاتش کم نگذاشته، هرگوشه پرده را که نگاه کنی اتفاقی در حال وقوع است، اسبی رو دوپا ایستاده و طره گیسوی سوارش افشان شده، اشقیای بدترکیب و شیطان تک تک یا به صف شده اند و خبث طینت از ریخت و قیافه شان می بارد، گل پرده هم جوانی است برومند و پاک سرشت، زخم خورده، خون چکان، خوشگل و خوش قواره با چشم های درشت بادامی و ابروهای