از شمار دو چشم یک تن کم از شمار خرد هزاران بیش تا بدانجای که در یاد مانده است آنگاه که حکم بر دارکردن حسنک وزیر بر او خوانده شد، پاسخ داد که «آمده ایم تا به روز رفتن برسیم، این شیون ندارد.» به راستی این شیون ندارد. آنچه مهم است چگونه زیستن است. دکتر معتمدنژاد عزیز به گواه همگانی که قدر می شناسند و پنجه بر صورت این و آن نمی کشند، درست زیستن را در تمامی عمر حرفه ای، تکرار کرد. بر این پایه جایگاهی رفیع یافت و نقشی ماندنی ایفا کرد. او در میدان امتحانی این جهان و در سهمگین توفان زمانه، در شرایطی قرار گرفت که به جای حقارت حفظ خویش، کسب جایگاه و مقام، آن هم به هر قیمت، بیم نان و گردکردن مال، بقای رشته ای علمی را عاشقانه پاس دارد و دانش گسترده خویش را وثیقه گذارد. به راستی او چه نیک بدان توانا گردید. پس بر او درود فرستیم و یادش را پایدار سازیم. چنین بادا.