بحث های زیادی در صدسال اخیر پیرامون گروه های اجتماعی به وجود آمده است تا رفتارهای ناشناخته جمعی از انسان ها را بشناسند. از این میان مطالعات دو دانشمند حایز اهمیت است: نخست «گابریل تارد» که «همگان» را چونان جمع نامجاور که تنها همبستگی شان جنبه معنوی و فکری دارد، معرفی می کند و دیگری «گوستاو لوبون». لوبون معتقد است که «افراد چه وضع زندگی و کاروبار و خلق وخوی و هوش شان شبیه به هم باشد و چه نباشد، همین که به انبوهی [جماعت] مبدل شدند، نوعی روح جمعی در آنها پیدا می شود. این روح وادارشان می کند طوری احساس و فکر و عمل کنند که با احساس و فکر و عملشان هنگامی که تنها هستند، فرق دارد.» بر این اساس تنها