مطالعه ارتباط نحو و معنا، بخشی از کاربردشناسی زبان است که در سنت بلاغی ما سابقه ای طولانی دارد. نظریه معنای نحو را نخستین بار عبدالقاهر جرجانی، زبان شناس و از نخستین پایه گذاران علوم بلاغی در ایران، در کتاب دلایل الاعجاز و ذیل نظریه نظم خویش طرح کرد. بر اساس این نظریه، نحو، ظرفیت ناشناخته ای در تولید معنا دارد که دست اندرکاران دستور عموما از آن غافل هستند. روش تحلیلی جرجانی در قرن حاضر، به شکلی دیگر توسط کاربردگرایان در زبان شناسی مدرن غرب ظهور کرد. از دهه 1980 میلادی که تحلیل گفتمانی و ایدئولوژیکی متن های ادبی (وغیر ادبی) مورد توجه قرار گرفت، منتقدان مدرن بر این عقیده تاکید کردند که ادبیات،