دیری است که به اهمیت «سکوت» می اندیشم و مطالعه می کنم. ما در فرهنگی به سر می بریم که میانگین سرعت داوری عمومی در آن از بسیاری از فرهنگ های دیگر بیشتر است. کافی است کوچک ترین واقعه ای رخ دهد تا بلافاصله ماشین های نمره دهی به راه افتد و خوانش های متفاوت از یک واقعه به اضافه ارزش گذاری شتابزده پیرامون آن در عرصه عمومی عرضه شود. یکی از آخرین این وقایع، قرعه کشی تیم های ملی فوتبال برای جام جهانی و داستان های پس از آن بود که جزییات آن را احتمالاخودتان بهتر از من می دانید. اجازه می خواهم جسارتم را ببخشید و بگذارید بی مقدمه بگویم یکی از رازهای پس افتادگی جامعه ما همان دو چیزی است که سعدی آنها را طیره