ادبیات ایران در هزاره آهوی کوهی، تاریخ واقعی نداشت. هرگاه شاعری چون خیام یا فردوسی خواسته است ادبیات ایران را دگرگون کند، جامعه بی تاریخ ایرانی او را به واپس می رانده است. کسانی هستند که سیزیف گونه سنگ ادبیات ایران را به سوی قله برده، اما به اوج نرسیده بازگشته اند. دو تن در ایران معاصر، ادبیات را به قله رسانده ولی باز هم کم و بیش در کنار گفتمان غالب سنتی محکوم شده اند: هدایت در «پیام کافکا»، «بوف کور» و آثار دیگر از روشنگری، آزادی، دموکراسی، جهانی شدن(از گونه شرق و غرب شناسی) و صنعتی شدن که از ویژگی های تاریخی شدن و گذر از بی تاریخی