1) «بعدازظهر یکی از روزهای زمستان سال 1313 بود. آفتاب گرم و دلچسبی که تمام پیش از ظهر بر شهر زیبای کرمانشاه نور افشانده بود با سماجتی هرچه افزون تر می کوشید تا آخرین اثر برف شب پیش را از میان بردارد.»1 علی محمد افغانی، رمان «شوهر آهوخانم» را با این کلمات شروع می کند و سپس از تغییر فصلی خبر می دهد که گویا کبوترها نیز بنا بر غریزه از آن خبردار شده اند: «کبوترهایی که در چوب بست شیروانی های خیابان لانه کرده بودند، در میان مه بی رنگی که از زیر پا و دوروبر آنها برمی خاست با لذت و مستی پرغروری به جنب وجوش آمده بودند، مثل اینکه غریزه به آنها خبر داده بود که روزهای برف و باران سپری شده و موسم شادی و سرمستی فرارسیده است.»2