برای ما حکایت های شیرین بگو تا زمانی دلم بیاساید. (ابومسلم نامه)

داستان سرایی و قصه گویی ایرانیان به دورانی کهن بازمی گردد، به زنان و مردانی که شب های خود را در کنار فرزندان و کسانشان با قصه خواندن، گفتن و گوش سپردن و دل دادن به آن سر می کردند. حضور دفترخوانان، قصه خوانان و نقالان در تاریخ فرهنگی ایران روشن و قابل توجه است. در الفهرست ابن ندیم می خوانیم محمدبن اسحاق گوید: نخستین کسانی که افسانه ها تصنیف کردند و آن را به صورت کتاب درآورده در خزانه های خود نگاه داشتند اول فرس بودند. ایشان بعضی از این افسانه ها را از زبان جانوران نقل می کردند. پس از آن پادشاهان اشکانی که دومین سلسله پادشاهان ایران بودند آن را به صورتی اغراق آمیز درآوردند و شاهان ساسانی چیزها بر آن افزودند...