می رویم به ملاقاتش. دکتر جوانی توصیه می کند که حرف های امیدوارکننده بزنیم. حرف امیدوار کننده برای کسی که دو دقیقه قبل خون بالاآورده. آن دکتر جوان شاید ده بار کلمه امید را روی کاغذ ننوشته و نمی داند وقتی می گوید امید دقیقا منظورش چیست. چرا باید بداند او که کارش کلمه نیست. اما پرتو مهتدی کسی که به امید احتیاج داشت میلیون ها بار روی کاغذ کاهی نوشته امید. همین است این شغل لعنتی. کلمات به هیچ دردی نمی خورند. فیلم ها به هیچ کاری نمی آیند در اطراف بستر او نه نشانی از کلمات است و نه خبری از فیلم ها. همه چیز در خلادست و پا می زند.