هرسال که می گذرد، دانشگاه ها از اندرونه و دانشجوهای خوب و جست وجوگر تهی تر می شوند. آموزش که زمانی جایگاه ارزشمندی در جامعه داشت، اینک به وظیفه ای بی روح و از سر ناگزیری فرو کاسته شده است. جوان هایی که در چندسال گذشته بدون ارزیابی توانمندی شان به دانشگاه ها فرستاده شده اند تا در جایگاه «استادی» بایستند، هیچ ایده ای از جایگاهی که به آنها پیشنهاد شده است ندارند. آنها تربیت شدگان مرکزهایی هستند که دانشگاهشان می نامیم، بی آنکه بدانیم دانشگاه چیست. پژوهش دانشگاهی هم از افت چشمگیری رنج می برد و کارش بیشتر در تولید مقاله هایی تعریف می شود که بود و نبودشان چندان تاثیری بر افزایش دانش و ایجاد دگرگونی در جامعه ندارند. گفتن اینکه دانشگاه های ما دستاوردی ندارند، ادعای درشت و ناخوشایندی است. به پشتوانه کدام گواه و دست آویز می توان چنین گفت؟