ساختار اپیزودیک در سینمای دنیا، ساختاری فانتزی و دارای بهره های فکری بالاست؛ سینمایی که طی آن، اپیزودهای یک فیلم، ارتباطی مفهومی با یکدیگر دارند.این مدل فیلمسازی در سینمای ایران، از اواخر دهه هفتاد خود را نشان داد و با رو کردن چند نمونه قوی چون «نسل سوخته»، کم کم به دورانی رسید که کارگردانان، تنها به دلیل تنوع فیلم خود و نشانهای که از ورای آن میتوانستند تمایلات روشنفکرانه خود را به نمایش بگذارند، از این ژانر استفاده کردند؛ در حالی که این پارامترهای مهم، خواستهای ابتدایی و اولیه یک فیلم اپیزودیک است که نمیتواند به تنهایی، ارزشهای واقعی و والای این ساختار را به نمایش بگذارد.