31 تقویم عوض شد، 31 بهار، 31 تابستان، 31 پاییز، 31زمستان، بهروز اما یوسفی شده بود که میل کنعان نداشت؛ ابراهیم وار، آتش به صفای قدمش گلستان شده، از گلستانش بیرون نمی آمد چون موسی موج موج در سبدی چوبی، روی دست های نیل رفته، خیال برگشتن نداشت؛ بی بی اما بی تاب پسرکش بود، بی تاب بهروزش؛ بی تاب عطر تنش که نفس نفس با باد، از دشت های گرم و سوزان می آمد؛ بی تاب شانه های محکمش که پناه گریه های مادر بود؛ بی تاب چشم های محجوبش که هزار بار از غم شهدای کربلاخیس شده بود؛ بی تاب صدایش که مثل لالایی آرام جان پیرزن بود؛ حتی بی تاب تماشایش، وقتی در مرخصی های کوتاه از جبهه می آمد و با همان لباس های خاکی و چفیه، زیر نور کمرنگی که از پنجره های خانه محقرشان تو می ریخت، از خستگی به خواب می رفت.