رویای تبت نوشته فریبا وفی روایتی از عشق و سکوت است و علاوه بر آن سقوط ارزش های کلی را در شامگاهان یا به تعبیر نیچه در غروب بت ها روایت می کند. نویسنده این دو مضمون مهم را به موازات هم در رمان خود به نمایش درمی آورد.

«مرد آرام عاشق سکوت بود، شیوه حرف زدنش بود، برای این سکوت نمی کرد تا چیزی یادش بیاید. سکوتش وقفه معمولی یا مکث بین دو حرف نبود خود حرف بود.»1

«سکوت» تم اصلی رویای تبت است و همچون موسیقی متن کل داستان را تحت تاثیر خود قرار می دهد. عشق و سکوت رابطه ای دیرینه دارند. عشق در سکوت بهتر ادامه می یابد، بهتر خود را پنهان می کند و با تفسیر رفتارها و نشانه های طرف مقابل مکالمه ای