بی آبی، بیکاری، توفان شن و فقر در چشم انداز تار زندگی، فقط یک چاره پیش راه اهالی زابل و روستاهای اطراف آن باقی گذاشته: مهاجرت. مهاجرت به زاهدان، مشهد، گرگان و افغانستان.

وزش بادهای 120روزه شدت گرفته. آفتاب نیمروز غبارگرفته بی جان است. چند زن و مرد کمبزه فروش دور میدان رستم زابل بساط پهن کرده اند. خریداری نیست. دست به دامن مسافران هتل «آرام» می شوند.

فاطمه 35 ساله است اما لکه های بزرگ قهوه ای زیر چشم ها و چین های خط کشیده بر گوشه های لب، 55 ساله اش می نمایاند. تا پنج سال پیش زمین شان اندک آبی داشت و محصولاتی دست می داد اما چند سالی است فقط در حاشیه زمین، باغچه کوچکی دارند و کمبزه های کوچکی که قرار است جبران هزینه زندگی باشد.