دردش دیگر کمی متمایل یا شبیه «درد دل» نبود؛ آنقدر بود که نصف حقوقش را در ثبات قیمت های آن سال تقدیم انتشاراتی بارانی کند، تا این بار «ملودی شهر بارانی» را یکجا بخرد! حالاهم باز در تورم 40 درصدی نود و دومین سال این قرن، همین درد را داشت. حاضر بود دو برابر قیمت فرسایشی کاغذ را هم بپردازد؛ تا باز آن ملودی در گوش مخاطبی معنا دهد.

قصه منتقد کهنه تئاتر به همین سادگی بود؛ در همین پیاده رویی که از پیچ میدان فاطمی به دفتر انتشاراتی برسد؛ به یاد کلانشهر بارانی، شناسنامه آن دیار را تورق کند. آن شناسنامه چیزی جز نمایشنامه «ملودی شهر بارانی» نبود که امضای زنده یاد اکبر رادی زیر نام کتاب می درخشید.