همه می دانیم که شعر درآغاز سال 1393، دیگر آن احترامی را ندارد که در 1303 داشت یا حتی در 1363 داشت؛ اما به نظر می رسد که شعر نه تنها در ایران، که در جهان، دارد اندک اندک به سمت مقام و منزلت پیشین خود، تغییر مسیر می دهد. شاید یک علتش این باشد که رقبای تازه شعر، دیگر حرف تازه ای برای نسل جدید ندارند و نسل نو، بر مبنای حافظه تاریخی-رمانتیک خود، دوباره دارد رجعت می کند به هنر باستانی شعر در کل جهان، نه فقط در ایران.

واقعیت این است که رقبای جدی شعر، چه بازی های رایانه ای و چه موسیقی رپ و چه تلویزیون های چند هزار کاناله و چه فیلم های اکشن، واقعا کم آورده اند در مقابل هوشمندی نسل نوی جهانی و بعد از گذشت سه دهه، باز شعر دارد به عرصه جهانی برمی گردد و به نظر می رسد که تزریق خون تازه به جشنواره شعر فجر، این امکان را دارد در ایران هم فراهم می سازد که بار دیگر، مخاطبان شعر، به قول فردوسی پور، به بازی برگردند.

سال 93 می تواند سال احیای شعر در ایران باشد و در صورت اجرای سیاست های هوشمندانه، سال صادرات شعر به خارج از مرزهای جغرافیایی ایران. ایران با سرمایه شعر هزار ساله، مستحق این انزوای ادبی در جهان نیست. زبان فارسی، زیباتر از آن است که زبان های خشن و بدآوا، جایگزین آن شوند در حوزه های زیباشناختی. فقط گوشزد یک نکته ضروری است: خودمان هوای خودمان را داشته باشیم و به نفع اجنبی به زبان و فرهنگ خودمان گل به خودی نزنیم ان شاءالله!