پدر و مادرمان رفته بودند مسافرت و ناچار بودیم، خودمان چند روزی زندگی مان را بچرخانیم. پسربچه های تخس و شر تو کوچه و خیابان و بی عرضه و دست وپاچلفتی تو خانه و زندگی. تازه یکی دوتا از ما شب ها در خواب راه هم می رفتند. شب اول رحیم، خواب زده به طرف نرده های بالکن رفت و می خواست از همان بالایعنی طبقه سوم برود تو خیابان. قطعا از این راه خیلی زودتر از پله ها به خیابان می رسید اما مرده. شب بعد برادر دیگرم بلند شد و خواب آلود، کت مرا انداخت توی تشت و شست. با اینکه همه نشسته بودیم و به کارش می خندیدیم اما می دانستیم اگر برای خوابگردی آنها کاری نکنیم حتما بلایی سرشان می آید.