هر کتابی، خصوصا داستان، در مکالمه با مخاطب خود معنا می یابد. هر معنایی زنجیر شده است به پاره یی از ناخودآگاه و باورهای درونی و هر باوری با گذر از فرهنگ و دانش به نتیجه مطلوب می رسد: و در این راستا معنای جدیدی خلق می شود. این معنا بستری می شود برای بازآفرینی دوباره همان داستان از زاویه اول شخص مخاطب، که من و شماییم. هرگاه فراتر از خواست و نیت مولف چیزی در مخاطب شکل گیرد باید بدانیم که پس و پشت آن کتاب یک دموکراسی ادبی حضور دارد. و تاویل آن اثر به درستی صورت نخواهد گرفت، مگر آنکه مخاطب از قانونمندی های «مکالمه» گذر کرده باشد.