باستانی هم رفت روی تمبر و همراه نامه ها سفر خواهد کرد. باستانی مجسمه می شود و توی میدانی در کرمان می نشیند. شب را به صبح می رساند پلک نمی زند. شب ها ستاره ها را می شمارد و روزها رهگذران را می بیند که از کنارش می گذرند. نگاهش می کنند. جوان ها می دانند که چنین انسانی بوده است. اگر همت کنند هوش و ذوق و تلاش او را داشته باشند مثل او می شوند. باستانی می توانست در زادگاهش بماند. زمینی و باغی و بیلی داشته باشد و آبی و درختی. راحت پیر شود، بی کش مکش های قلم و شهرت و شعر و شناخت. اما گفته اند که: «کشتی بر ساحل نشسته بسیار امن است؛ ولی کشتی برای نشستن بر ساحل ساخته نشده.» باستانی با انشای خوب و شیرین،