از سال 1388 «کتاب سرای تندیس»، 10 کتاب مرا برای مجوز روانه وزارت ارشاد کرد، از بین آنها «قصه تهمینه» مجوز نشر گرفت و 9 جلد دیگر منتظر مجوز ماندند، تا اینکه امسال با روی کار آمدن دولت جدید مجوز نشر گرفتند، من از این مساله خوشحال و شگفت زده شدم. چهار سال اخیر ایران نبودم و میسر نشد که از نمایشگاه کتاب بازدید کنم، اما طبق خبرهایی که می شنیدم و می خواندم، گویا وضعیت خوبی نبود، اما امسال به نظر می آید استقبال از نمایشگاه بهتر شده است، یکی از دلایلش صدور مجوز کتاب های زیاد است. فضای نمایشگاه هم شرایط مطلوب تری دارد و مردم بیشتر به نمایشگاه می آیند، اما آن طور که شنیدم هنوز میزان خرید کتاب، باب میل ناشران و غرفه داران نبود. انگار کتاب در سبد خرید بازدیدکنندگان قرار ندارد. از دیگر مشکلات نمایشگاه به نظرم میزان متراژی است که برای غرفه های مختلف در نظر گرفته شده، گویی بین ناشران تبعیض قائل شده اند و این مساله جنبه مثبتی ندارد. نمایشگاه می تواند محلی باشد برای دیدار نویسندگانی که در طول سال همدیگر را کمتر می بینند، از این طریق می توانند کتاب های شان را به هم معرفی کنند. با تمام این اوصاف نمایشگاه بین المللی کتاب تهران با همه نواقصش در آسیا و حتی جهان نظیر ندارد، به گمانم تنها نمایشگاهی که می تواند با نمایشگاه تهران قابل مقایسه باشد، نمایشگاه کتاب فرانکفورت است، آن هم بیشتر برای معرفی ناشران به همدیگر برگزار می شود، در نمایشگاه کتاب تهران فروش کتاب خیلی بیشتر صورت می گیرد.