مرگ علیرضا سلیمانی قهرمان سابق کشتی جهان؛ غم انگیز و بهت آور است، مخصوصا وقتی بدانیم ورزش ایران بعد از انقلاب مدیون علیرضا سلیمانی است. به جرات می توان گفت کمتر ورزشکاری در طول تاریخ ورزش ایران به اندازه این کشتی گیر کشورمان در اعتلاو دوباره جان دادن به ورزش ایران نقش مهمی ایفا کرده است. در اواخر دهه 60، ایران بعد از سپری کردن هشت سال جنگ تحمیلی، به تازگی از این جنگ ناخواسته و مخرب خلاص شده بود و به دنبال بازسازی کشور بود و دوران سخت سازندگی را بعد از جنگ آغاز کرده بود. ورزش که در زمان جنگ به درستی از اولویت خارج شده بود و بیشتر جنبه همگانی را دولتمردان مورد تشویق قرار می دادند، بعد از پایان جنگ و دوران سازندگی بازهم در اولویت قرار نگرفت. اما مسابقات جهانی کشتی «مارتینی» سوییس در سال 1989 برای ورزش قهرمانی ایران راه نجاتی از بن بست گرفتارشده در آن بود. علیرضا سلیمانی نماینده 130کیلوگرم کشورمان در روزی که همگان منتظر قهرمانی یکی از دو غول بزرگ کشتی جهان یعنی آمریکا و شوروی بودند، موفق شد در فینال آن مسابقات بروس بومگارتنر کشتی گیر آمریکایی را 5 بر 4 شکست دهد و به این ترتیب، پرچم ایران بالاتر از شوروی و آمریکا (ابرقدرت های شرق و غرب) به اهتزاز درآمد که بازتاب فراوانی در رسانه ها داشت. هر چند این مدال طلااولین و تنها مدال ایران در مسابقات کشتی سنگین وزن جهان بود. اما ارزش واقعی آن خارج از تشک کشتی بود.در داخل کشور مسوولان نظام وقتی نقش روحیه ساز غلبه بر قهرمانان شرق و نه غرب را در کشتی دیدند، رویکردشان به مقوله ورزش قهرمانی دگرگون شد. صحنه اهتزاز پرچم ایران بالاتر از پرچم های آمریکا و شوروی سال ها به نماد ورزش ایران تبدیل شد. به لطف طلای سلیمانی و این صحنه غرورآفرین، ورزش نزد مردم و مسوولان ارج و اهمیت یافت و جایگاه ورزشکاران ایرانی دوباره احیا شد. قهرمانی سلیمانی نه تنها ورزش کشتی، بلکه تمام ورزش های قهرمانی را از نگاه نه چندان مناسب مسوولان نجات داد و ورزش قهرمانی را زنده کرد، به نحوی که امروز؛ بعد از گذشت 25سال از آن مدال طلای سلیمانی؛ ورزش و ورزشکاران ایرانی از مزیت های ارتقای سطح ورزش قهرمانی سود می برند؛ بنابراین نسل کنونی و نسل های آینده ورزش قهرمانی ایران بعد از مرگ وی نیز مدیون این پهلوان هستند. روحش شاد.