تا تغییری در درون آدم به وجود نیاید، وضعیت آدم تغییر نمی کند. جامعه هم از همین قاعده پیروی می کند، تا از درون تغییر نکند، زندگی و سرنوشتش دستخوش تغییر نمی شود. شادی یک جوشش درونی است.

کوشش برای شادی معنا ندارد. شادی باید به صورت جوششی زنده از درون آدمی بجوشد. مسلما در مقابل آدم های شاد، مردمانی افسرده و عادت کرده به اندوه وجود دارند که ممکن است حوصله شادمانی را نداشته باشند و در مقابل آن مقاومت کنند. حتی آن را نفی یا انکار کنند. اما انسانی که شادی از او می جوشد، چاره ای جز تقسیم کردن آن با جامعه ندارد. بنابراین بهای آن را نیز می پردازد.