«روییده بود رقص علامت ها/ تا در من انتظاری را/ ویران کنند/ وانتظار دیگر را/ عریان»

این چند سطر از شعر «آفتاب سبز» در مجموعه‎ی «از دوست‎ات دارم» یدالله رویایی برگرفته شده است. آن شعر، همچون اغلب شعرهای این مجموعه، مایه‎های تغزلی و تنانه را در یک‎دیگر آمیخته و به تعبیر رویایی در اشاره‎ی کوتاه پایان کتاب، از «قلمرو عشق و بدن» می‎گذرد. مع‎الوصف در این فراز نقل‎شده سخن از «ماوراهای نهان» در میان است و «رقص علامت‎ها»؛ قلم‎رویی ماورای آن قلم‎رو و پنهان در آن، با علامت‎هایی که در آن روییده‎اند و به رقص درآمده‎اند. بندهای دیگر شعر بیش و کم به قلم‎رو عشق و بدن تعلق دارند، با همان طنین آشنایی که