شیراز در غزلیات حافظ شیرازی مکانی محدود نیست بلکه آینه تمام نمای ایران است که در گذر روزگار به منازعات کلامی و سیاسی و اجتماعی گروه هایی مبتلابوده است که برای رسیدن به متاع قلیل خویش، جاهلانه در پناه اندیشه های مقدس درآمده اند و مصداق سخن خواجه شیراز شده اند. نگارنده هرگاه غزلیات خواجه را می خواند نمودهای عینی شیراز را در شهر خویش، بروجرد می بیند که در عین داشتن آب وهوایی خوش وخرم که احوال آن در «حدود العالم» آمده است و احتمالابدین خاطر آن را «دارالسرور» نامیده اند از چنان وسعت مشربی در اندیشه های دینی برخوردار بوده است که حدود یک بیستم اهالی شهر را هم میهنان یهودی تشکیل می داده اند (لغتنامه