«اصلامهم که نیست» انگار مبتدای جمله یی است که باید به ادامه و پاسخ آن اندیشید! یعنی که همه چیز به عبارتی «که مهم» است. در این چشم انداز مضمون ها، پر شده از روایت هایی است که بوی زندگی شهری و دغدغه های منتشر در آن، فرصتی شاعرانه را فراهم آورده تا دستمایه شاعری باشد که با نگاه و زبانی معتدل به کشف خود گمشده و فرصت های از دست رفته نسل خویش باز آمده باشد: «سکته می کنم/ روی خط عابر پیاده/ مرحوم می شوم/ از بس که به دنبال پیامبر گمشده ام می گردم/ در صف بانک، سینما/ یا جلو دکه ی روزنامه فروشی/ هر صبح که با صدای بوق قطار برمی خیزم/ و زیر نفیر هواپیما/ به خیابان می زنم». (ص 22)